Παρακολουθούσα
με ενδιαφέρον τις δηλώσεις του τεχνικού του Παναθηναϊκού, Γιάννη Αναστασίου
μετά από τη νέα απώλεια βαθμών της ομάδας του, σε μία χρονική περίοδο, κατά την
οποία η ομάδα είχε αρχίσει να αφομοιώνει τη φιλοσοφία και τον τρόπο παιχνιδιού
που προσπαθούσε τόσους μήνες να διδάξει ο Έλληνας τεχνικός. Μία απώλεια βαθμών
σε μία περίοδο, κατά την οποία το κλίμα είχε αποκατασταθεί κυρίως εντός
αποδυτηρίων, χάρη στα αποτελέσματα –και κυρίως- χάρη στην απόδοση της ομάδας σε
δύσκολες προκλήσεις, όπως το διπλό απέναντι στον Άρη και η μαχητικότητα
απέναντι στον ποιοτικά ανώτερο «αιώνιο» αντίπαλό του. Αλλά και εξωαγωνιστικά με
τη διαφαινόμενη αλλαγή σελίδας στα διοικητικά της ΠΑΕ, η οποία εκ των πραγμάτων
δημιουργεί προσδοκίες για την έλευση ενός ευοίωνου μέλλοντος.
Πάντα σε μία
γκέλα τα νώτα στρέφονται στην πιθανή εξήγηση που έχει να δώσει ο προπονητής. Ο
Αναστασίου απέδωσε το χτεσινό αποτέλεσμα στην αλαζονεία και την υπεροψία που
απέκτησαν νεαροί ποδοσφαιριστές του, κάτι που είναι απαράδεκτο όπως υποστήριξε,
καθώς δεν έχουν πετύχει τίποτα ακόμα για να αισθάνονται έτσι.
Ο
Αναστασίου, με το χαρακτήρα του και κυρίως μέσα από τη δουλειά του τόσους μήνες
σίγουρα δεν έχει δώσει το δικαίωμα να τον χαρακτηρίσει κάποιος αλαζόνα. Το
αντίθετο, μετά την σπουδαία νίκη του ΠΑΟ επί του ΠΑΣ έριξε τους τόνους και κατά
τη διάρκεια της εβδομάδας τόνιζε στην προετοιμασία πόσο σημαντικό είναι να
παραμείνουν οι πράσινοι προσηλωμένοι στον στόχο τους και στην επίτευξη του
επιθυμητού αποτελέσματος. Τα χτεσινά του λόγια στην ουσία αναίρεσαν την όλη
φιλοσοφία του και μάλιστα αδυνατούσε να δώσει και κάποια εξήγηση γι αυτό το
φαινόμενο.
Όλο αυτό το
συμβάν μου θυμίζει την περσινή περίοδο, τότε που όταν η ΑΕΚ είχε ξεφύγει
προσωρινά από τη ζώνη του υποβιβασμού, είχε αρχίσει να επικρατεί ένα κλίμα
ευφορίας στις τάξεις της ομάδας, το οποίο μάλιστα είχε γεννήσει ακόμα και
προσδοκίες για είσοδο στα πλέι οφ και έξοδο στην Ευρώπη. Το ίδιο ακριβώς βλέπω
και τώρα στις τάξεις του Παναθηναϊκού. Από εκεί που υπήρχε πλήρης απογοήτευση
και απελπισία και μουρμούρες από κάθε πλευρά, ξαφνικά προέκυψε μια αισιοδοξία
που οδηγεί την ομάδα, όχι μόνο στην πεντάδα, αλλά και στην κατάκτηση της
δεύτερης θέσης (!!). Γενεσιουργός αιτία αυτού του αποπροσανατολισμού δεν είναι
καμία άλλη πέρα από τα media. Κυρίως τα οπαδικά site και οι φυλλάδες, οι οποίες μέσα από
τις πρόσφατες καλές εμφανίσεις του ΠΑΟ άρχισαν να διασκορπίζουν τον ενθουσιασμό
στους οπαδούς για σερί καλών αποτελεσμάτων που θα οδηγήσουν εύκολα σε ανοδική
πορεία και καλύτερη κατάληξη από την περσινή. Αναπόφευκτα αυτή η ευφορία θα
διεισδύσει και στα αποδυτήρια και κυρίως στα «αυτιά» παικτών του ΠΑΟ, των
οποίων η νοοτροπία είναι ακόμα ευμετάβλητη λόγω
του νεαρού της ηλικίας τους και της έλλειψης εμπειριών. Αν ανατρέξουμε
στην περσινή σεζόν, η οριστική κατρακύλα της ΑΕΚ ξεκίνησε με τον ανεξέλεγκτο
ενθουσιασμό και την πεποίθηση ότι η ομάδα σώθηκε και παλεύει για Ευρώπη. Διότι
όταν ενθουσιάζεσαι με ένα σερί εμφανίσεων, τα αρνητικά αποτελέσματα από εκεί
και στο εξής θα δημιουργούν μεγαλύτερο αρνητισμό και ένταση.
Σαφώς ο
Παναθηναϊκός δεν θα έχει τη μοίρα της ΑΕΚ. Έχει πολύ καλύτερο σύνολο και κυρίως
πιο δυνατό από αρκετές ομάδες που είναι υποψήφιες για τον υποβιβασμό.
Προκειμένου όμως ο Αναστασίου να δουλέψει σωστά και να ξεφύγει η ομάδα του από
τη μετριότητα και να αγγίξει αυτό που στις αρχές της σεζόν φαινόταν απίστευτο,
δηλαδή μία θέση στα πλέι οφ, δεν αρκούν μόνο λόγια προσήλωσης. Ο Αναστασίου
οφείλει ως αρχηγός του πληρώματος να κλείσει με κάθε τρόπο τα αυτιά των νέων
παικτών του στις «σειρήνες» που μιλούν για δεύτερες θέσεις και εντυπωσιακές
εμφανίσεις. Σε αυτό το εγχείρημα μπορεί να στηριχτεί και στους πιο έμπειρους
ποδοσφαιριστές του, οι οποίοι οφείλουν να νουθετήσουν τους συμπαίκτες τους και
να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση στις προπονήσεις. Αν χρειαστεί, ας
ακολουθήσει και την τακτική πολλών προπονητών στον κόσμο: Κλειστές προπονήσεις,
χωρίς διαρροές και παρουσία δημοσιογράφων.
Υ.Γ. Ακόμα
δεν βρίσκω εξήγηση στην χτεσινή χρησιμοποίηση του Κοτσόλη ως βασικού
τερματοφύλακα. Προσωπικά βρίσκω ατυχή τη χρονική στιγμή αντικατάστασης του
Καπίνο, πάνω που άρχισε να βρίσκει ένα ρυθμό και να αποκτά σταθερή απόδοση και
μάλιστα σε τέτοιο κρίσιμο ματς. Εν μέρει η επιλογή του Αναστασίου διαψεύστηκε
από το ίδιο το λάθος του Κοτσόλη. Επίσης ο ίδιος ο Αναστασίου απάντησε με
αοριστία όταν ρωτήθηκε για την κίνηση του αυτή. Αν η απόφασή του οφείλεται στις
μουρμούρες του τύπου και ορισμένων οπαδών για τα παλαιότερα λάθη του Καπίνο,
τότε μάλλον οφείλει να προσηλωθεί περισσότερο κι ο ίδιος στο έργο του.
Κ.Λ.
.jpg)
