Μόνη ξανά μην την αφήσεις

Χρειάστηκε να περάσουν αρκετές μέρες για να καταφέρω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Συγκεκριμένα έχουν περάσει δέκα ημέρες από το απότομο τέλος του αγώνα της ΑΕΚ με τον Πανθρακικό και τη βίαιη εισβολή εκατό περίπου ατόμων στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ. Δέκα ημέρες από την Κυριακή που η ΑΕΚ υποβιβάστηκε ουσιαστικά και έμεναν τα τυπικά. Διότι κακά τα ψέμματα, από την πρώτη στιγμή πίστευα ότι αυτό το σύνολο δεν θα μπορούσε να αποσπάσει τη νίκη σε μία τόσο δύσκολη έδρα, όπως αυτή του Περιστερίου, απέναντι σε έναν ανώτερο αντίπαλο, όπως ο Ατρόμητος και οπλισμένη με τη χείριστη ψυχολογία. Εδώ επέτρεψε να απολέσει πολύ ευκολότερους βαθμούς, θα ήταν θαύμα αν κατόρθωνε να αποδράσει από το Περιστέρι με τις δεδομένες συνθήκες.

Ο Γιάννης Αραμπατζής "λυγίζει" μετά το τέλος του αγώνα της ΑΕΚ με τον Ατρόμητο..

Ομολογώ ότι ακόμα και τώρα μου είναι δύσκολο να έχω τον πλήρη έλεγχο των σκέψεών μου. Αυτό υπαγορεύεται από δύο λόγους: Πρώτον, διότι μου έρχονται στο νου οι τραγικές εικόνες δύο θλιμμένων πρωταγωνιστών αυτής της κατάστασης που είδαν το σύμβολο που αγαπούσαν να καταρρέει μπροστά στα μάτια τους χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν να το σώσουν... Ο ένας πρωταγωνιστής ήταν ο αγνός, τίμιος κόσμος που παρευρέθη στο ΟΑΚΑ την προηγούμενη Κυριακή προκειμένου να στηρίξει ηθικά την ομάδα του και λύγισε μπροστά στον τρόπο με τον οποίο διασυρόταν η ιδέα που είχε στο κεφάλι του. Ο έτερος πρωταγωνιστής ήταν οι ποδοσφαιριστές. Αυτοί που από το πουθενά κλήθηκαν να επωμιστούν το τεράστιο ψυχολογικό βάρος να σώσουν μία ιστορική ομάδα, με την οποία πολλοί από αυτούς δένονταν συναισθηματικά. Ναι, ήταν ανήμποροι να τη σώσουν στο τέλος. Διότι δεν στέρεψαν μόνο από αποθέματα ψυχολογίας, αλλά και από φυσική κατάσταση κι αυτό φάνηκε στα τελευταία ματς. Είναι φύσει αδύνατο να υπάρχει απαίτηση από έναν 18άχρονο να αγωνίζεται με την ίδια ένταση και διάρκεια και στα 30 ματς, από τα οποία έχουν όλα χαρακτήρα τελικού. Η ίδια απαίτηση είναι εξίσου παράλογη και από ποδοσφαιριστές που οι καλύτερές τους παραστάσεις προέρχονται από παιχνίδια Γ’ Εθνικής κατηγορίας. Ας μην ξεχνάμε και τον Μιχάλη Παυλή που κατόρθωσε να τελειώσει τη σεζόν, παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζει (σκλήρυνση κατά πλάκας) και παρόλα αυτά σε κάθε ματς έκανε πραγματική κατάθεση ψυχής. Όλοι αυτοί οι ποδοσφαιριστές είδαν το σύμβολο για το οποίο αγωνίζονταν να καταρρέει και ανήμποροι πλέον να το σώσουν, λύγισαν. Αυτό και μόνο έδειξε ότι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, όλοι πόνεσαν την ομάδα και ταυτίστηκαν με το δράμα της. Ο δεύτερος λόγος είναι πολύ απλά τα πολλά μέτωπα που στρέφονται γύρω από τον άξονα της ΑΕΚ: Υπεύθυνοι για τη συνολική παρακμή της όλα αυτά τα χρόνια, σενάρια για το τι μέλλει γενέσθαι και στάση των δημοσιογράφων απέναντί της είναι μόνο μερικά από αυτά.

Θα ξεκινήσω με το πιο απλό από όλα αυτά. Τη στάση των δημοσιογράφων και εν γένει των επωνύμων που τοποθετήθηκαν δημοσίως για το θέμα του υποβιβασμού. Είδα μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα από τον διαφαινόμενο υποβιβασμό της ΑΕΚ (μην ξεχνάμε, υπάρχουν ακόμα ελπίδες σωτηρίας, όπως διακηρύττει ο αξιότιμος πρόεδρός της, Ανδρέας Δημητρέλος), κάθε λογής δημοσιογράφο να εκδίδει κι από έναν « επικήδειο » για την πτώση της Ένωσης, με ιδιαίτερα φορτισμένο λόγο. Δημοσιογράφους που όλα αυτά τα χρόνια με τη δύναμη της πένας τους, δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το να ξεσκεπάσουν το διαφαινόμενο κύκλωμα ψευδοσωτήρων και αμετόχων, και φέτος οι τοποθετήσεις τους κυμαίνονταν με την εκάστοτε βαθμολογική θέση της ομάδας, εκφράζοντας αερολογίες. Τέτοιους δημοσιογράφους που ζούσαν από την ΑΕΚ, αντί να συμβάλλουν στην εξυγίανση του περιβάλλοντός της, δεν τους θέλει στην προσπάθεια ανάκαμψής της. Χρειάζεται τη μειονότητα δημοσιογράφων που από την αρχή της χρονιάς έκρουε το καμπανάκι του κινδύνου, που ποτέ δεν ενστερνίστηκε κλισέ τύπου « ΑΕΚ είναι, θα σωθεί με κάποιον τρόπο », δεν πήρε αέρα, όταν η ομάδα έδειχνε να απομακρύνεται από τον κίνδυνο υποβιβασμού και τώρα δεν μοιρολογάει, αλλά εμψυχώνει τον φίλαθλο της ομάδας αντιμετωπίζοντας ρεαλιστικά το μέλλον. Την ίδια μοίρα κατ’ εμέ πρέπει να έχει και η κατηγορία των παλαιμάχων και πρώην ποδοσφαιριστών. Είδα ξαφνικά παλαιμάχους και πρώην ποδοσφαιριστές να εμφανίζονται από το πουθενά και να δηλώνουν πόσο πόνεσαν για τον υποβιβασμό της ομάδας που κάποτε αγωνίζονταν, τη στιγμή που δεν έχουν δώσει το παρόν σε κανέναν από τους κρίσιμους αγώνες που έδινε τόσους μήνες « η ομάδα της καρδιάς τους ». Την ίδια στιγμή άλλοι παλαίμαχοι, οι οποίοι όχι μόνο εμφανίζονταν στο γήπεδο, αλλά προσπάθησαν εμπράκτως να ηγηθούν της σωτηρίας της ομάδας, προτιμούν να πονέσουν βουβά και να μην επωφεληθούν από το δράμα τους. Αυτοί είναι απαραίτητοι για το μέλλον της ΑΕΚ, διότι έτσι αποδεικνύουν έμπρακτα την αληθινή αγάπη τους απέναντι στην ομάδα.

Όπως πολύ σωστά έχει υποστηριχθεί, ο υποβιβασμός της ΑΕΚ, αποτελεί μια εξαίσια ευκαιρία για να διευκρινιστούν τα αίτια της παρακμής της ομάδας και να αποκαλυφθούν όλοι εκείνοι που σπίλωσαν  ο καθένας με το ρόλο του, το όνομα της ΑΕΚ. Και χρόνος υπάρχει, αλλά και οι συνθήκες. Όπως όλοι οι Αεκτζήδες, έτσι κι εγώ ρωτήθηκα για το ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για αυτήν την κατάληξη. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι υπεύθυνοι είναι πολλοί, οι περισσότεροι με δική τους υπαιτιότητα και πρέπει να ανατρέξουμε μια δεκαετία πίσω για να φτάσουμε στον πρώτο υπαίτιο που ακούει στο όνομα Μάκης Ψωμιάδης. Λίγο πολύ η ιστορία του είναι γνωστή. Παρέλαβε τα ηνία της ομάδας από την πολυεθνική εταιρία ENIC (σημειωτέον μετά από δέκα χρόνια εμπειρίας, η εν λόγω εταιρία μεγαλουργεί σε άλλα πρωταθλήματα) και την εγκατέλειψε με τεράστια χρέη, κατορθώνοντας ο ίδιος παράλληλα, όχι μόνο να αποφεύγει τη δικαστική εξέταση και τη φυλακή (επικαλούμενος λόγους υγείας), αλλά και λίγα χρόνια αργότερα να αναλάβει και άλλη επαγγελματική ομάδα, την Καβάλα. Η περίπτωσή του, όσον αφορά το τμήμα της ηθικής δικαίωσης είναι η πιο εφικτή, καθώς εκκρεμεί δίκη εις βάρος του και αναμένεται η ομάδα να εισπράξει ένα ικανό ποσό από όσα στερήθηκε, χωρίς αυτό βέβαια να είναι ικανό και από μόνο του να παρακάμψει τα εμπόδια ανάκαμψής της. Δεύτερος υπαίτιος χρονολογικά για την παρακμή της Ένωσης, θεωρείται κατά πολλούς ο παλαιός πρόεδρός της, Γιάννης Γρανίτσας. Ήταν εκείνος που πήρε την παράτολμη απόφαση να γκρεμίσει το γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια παρέχοντας εγγυήσεις για άμεση κατασκευή νέου γηπέδου στον ίδιο χώρο. Έχει παρέλθει μία δεκαετία από τότε, οι φίλαθλοι της ΑΕΚ έχουν ακούσει εκατοντάδες σενάρια με προσφορές κατασκευαστικών εταιριών και μακετών γηπέδων στη Νέα Φιλαδέφεια, συζητήσεις με τους αρμόδιους υπουργούς και διαβεβαιώσεις για άμεση μελέτη του θέματος, ωστόσο δραστικές αλλαγές στο τοπίο δεν έχουν αντικρίσει και μάλλον ούτε πρόκειται μέσα στην επόμενη τουλάχιστον διετία. Έτσι, από το 2003, η Ένωση περιπλανιόταν σε διάφορα γήπεδα που χρησιμοποιούσε ως περιστασιακές έδρες ( Άνω Λιόσια, Ριζούπολη ), μέχρι να καταλήξει στο ΟΑΚΑ, το οποίο χρησιμοποιούσε για αρκετά χρόνια έκτοτε ως έδρα της. Κάτι που της στοίχισε όχι μόνο οικονομικά, λόγω του μεγάλου ενοικίου που κατέβαλλε, αλλά και ηθικά, γνωρίζοντας ότι το σπίτι της δεν υφίσταται πια. Αυτή είναι και η διαφορά από τον ΠΑΟ. Ο Παναθηναϊκός φρόντισε αν μη τι άλλο να διατηρήσει το παλιό του γήπεδο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και μάλιστα θα επιστρέψει ξανά εκεί προκειμένου να συσπειρώσει συναισθηματικά τους οπαδούς του. Αυτή τη δυνατότητα την στέρησε από την ΑΕΚ εδώ και χρόνια ο κύριος Γρανίτσας με την απερίσκεπτη αυτή κίνηση... Και η ΑΕΚ είχε ανάγκη την φυσική της έδρα σε αυτές τις δύσκολες εποχές που διένυε. Έπειτα, κατά πολλούς, υπαίτιος της σημερινής κατάστασης είναι και ο Ντέμης Νικολαϊδης που διετέλεσε πρόεδρος της ΑΕΚ από το 2004-2008. Προσωπικά δεν θα τον θεωρήσω απόλυτα υπεύθυνο. Κατ’αρχήν διότι ηγήθηκε της προσπάθειας σωτηρίας της ομάδας, μειώνοντας τα χρέη της, πολέμησε τη βία στα γήπεδα και δημιούργησε ένα ανταγωνιστικό σύνολο, το οποίο έχασε δύο φορές το πρωτάθλημα στα σημεία, τη δεύτερη φορά με αμφισβητούμενο, έως σκανδαλώδη τρόπο. Τα χρέη που άφησε κατά την αποχώρησή του θέλω να πιστεύω ότι οφείλονται σε αμέλειες κατά τον τρόπο διαχείρισης και σε «ανοίγματα» που έκανε προκειμένου να δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο και όχι σε προσωπικές του φιλοδοξίες. Μετά το Νικολαϊδη όμως, όλοι οι υπόλοιποι διοικούντες και μέτοχοι ( Θανόπουλος, Κιντής, Αδαμίδης, Νοτιάς, Παππάς, Δημητρέλος ) φέρουν αδιαμφισβήτητη ευθύνη, όχι μόνο λόγω της κάκιστης διαχείρισης των οικονομικών, αλλά και λόγω της αδιαφορίας τους να παραμείνουν συνεπείς στις οφειλές τους,αλλά και λόγω των πρόχειρων σχεδιασμών των ρόστερ με επιλογές παικτών αμφιβόλου προελεύσεως με δαπανηρά συμβόλαια, καθώς και με την αδυναμία οικονομικής αξιοποίησης των αποχωρήσεων των παικτών της ομάδας, είτε αφήνοντας πολλούς από αυτούς ελεύθερους, είτε πουλώντας τους σε απίστευτα χαμηλή τιμή με μικρά ποσοστά μεταπώλησης, χωρίς να αποκομίσει η ομάδα έτσι κάποιο ουσιαστικό κέρδος.

Ευθύνες θα πρέπει να αποδοθούν ωστόσο και στους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας, οι οποίοι εδώ και χρόνια αποτελούν μάστιγα για την ΑΕΚ. Στο όνομα της πίστης και της αφοσίωσης στην ομάδα και με την ανοχή των οπαδών, απέκτησαν ξαφνικά εξουσία, είχαν την δυνατότητα να απολύουν άτυπα προπονητές και να επηρεάζουν τις διοικήσεις. Εκτός αυτού, με την είσοδό τους στην Ερασιτεχνική, φημολογείται ότι πολλοί από αυτούς απέκτησαν και οικονομικό όφελος πάνω στην ομάδα που δήθεν υπηρετούσαν. Δεν δίστασαν μάλιστα ουκ ολίγες φορές να θίξουν το κύρος της ομάδας τους με αποτρόπαιες πράξεις, όπως η επίθεση στον Ντούσαν Μπάγιεβιτς, η εισβολή στον τελικό Κυπέλλου απέναντι στον Ατρόμητο και φέτος, η εισβολή στον αγώνα με τον Πανθρακικό, με την οποία παρέσυραν μαζί τους την ομάδα στο χείλος του γκρεμού, καταστρέφοντας ολικά την ψυχολογία των άπειρων παικτών της και στερώντας της τις όποιες ελπίδες για ανατροπή της εις βάρος της κατάσταση. Οι οργανωμένοι οπαδοί, για άλλη μια φορά φανέρωσαν το αληθινό τους πρόσωπο και αποδεικνύουν έμπρακτα ότι είναι οι μόνοι ανεπιθύμητοι στην παλινόρθωση της ομάδας. Η ΑΕΚ έχει ανάγκη από υγιείς φιλάθλους που σέβονται την ιστορία της ομάδας τους και προτιμούν το δρόμο της αξιοπρέπειας, όπως αρμόζει σε έναν φίλαθλο της ΑΕΚ.

Κλείνοντας την υπόθεση αναζήτησης και καταμερισμού ευθυνών, προσωπικά ο τρόπος με τον οποίο στέρησαν από την ΑΕΚ το πρωτάθλημα του 2008 αποτελεί πολύ σοβαρό λόγο για την παρακμή της ομάδας. Όχι μόνο για το πληγωμένο γόητρο του πρωταθλητή, αλλά κυρίως για οικονομικούς λόγους. Με την απώλεια του πρωταθλήματος, χάθηκαν και τα έσοδα που θα εισέπραττε η ομάδα από τη Superleague ως πρωταθλήτρια, αλλά και τα έσοδα που θα εισέπραττε από τη συμμετοχή της στο Champions League. Έσοδα,τα οποία ενδεχομένως θα κάλυπταν τα οικονομικά «ανοίγματα» του Νικολαϊδη.

Όλα αυτά τα αίτια οδήγησαν στην αδυναμία της ομάδας να συμμετάσχει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις τις φετινής περιόδου, στην έλλειψη πολύτιμων οικονομικών πόρων, στη φυγή πολλών πρωτοκλασάτων στελεχών παλαιότερων ρόστερ που προσέφεραν ταλέντο και εμπειρία και εν τέλει, στον σχηματισμό μίας ομάδας ανάγκης με νέα,άπειρα παιδιά που δεν είχαν παραστάσεις από την πρώτη κατηγορία και δεν ήξεραν να διαχειρίζονται υποθέσεις υποβιβασμών. Οι λιγοστοί έμπειροι παίκτες που της απέμειναν είτε δεν είχαν καλή φυσική κατάσταση (π.χ. Λαγός), είτε δεν έχουν τις δεξιότητες, ώστε να διατηρούνται σε όλο το διάστημα βασικοί (π.χ. Ρίκκα, Γκερέιρο,Κατίδης). Επιπλέον, δόθηκε στην ομάδα η δυνατότητα να αποκτήσει τρεις ξένους παίκτες και από αυτούς, μόνο ο Κορδέρο ήταν αντάξιος των προσδοκιών. Ο Γιάγκο ήταν ένας μέτριος αμυντικός που δικαιολογούσε την κατηγορία της Ισπανίας, απ’την οποία προερχόταν και ο Φουρτάδο ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Την υπόθεση παραμονή ανέλαβε αρχικά ο Έλληνας προπονητής, Βαγγέλης Βλάχος, ωστόσο το έργο του απέτυχε, καθώς έδωσε έμφαση σε επιθετική νοοτροπία, παραλείποντας να μάθει στους άπειρους παίκτες του τα βασικά. Τον αντικατέστησε ο Γερμανός Έβαλντ Λίνεν, στον οποίο οφείλονται δίκαια οι τριάντα βαθμοί που συγκέντρωσε η ομάδα, με την προσθήκη κιόλας τριών έμπειρων και ταλαντούχων παικτών, επιτρέποντάς της μέχρι τέλους να ελπίζει σε σωτηρία, ωστόσο τις τελευταίες αγωνιστικές έχασε τον έλεγχο των αποδυτηρίων και την εμπιστοσύνη των παικτών του και αυτός ήταν ο λόγος που απομακρύνθηκε την προτελευταία αγωνιστική. Μολονότι θεωρώ ότι ο ίδιος δεν θα άλλαζε την ροή των πραγμάτων, όπως κατέληξαν, αφού έχασε τον έλεγχο των αποδυτηρίων, παρόλα αυτά είχε δεδομένα περισσότερες γνώσεις από τον Τραϊανό Δέλλα που τον διαδέχτηκε και έκανε ομολογουμένως μια αξιόλογη για τα δεδομένα προσπάθεια. Ναι μεν λοιπόν χάρη στο Λίνεν διατήρησε όλη τη χρονιά η ομάδα βάσιμες ελπίδες για σωτηρία, ωστόσο τα λάθη στην αντιμετώπιση των παικτών του δεν περνούν απαρατήρητα.

Κακά τα ψέμματα λοιπόν,η ΑΕΚ υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ομολογουμένως δεν είναι η πρώτη μεγάλη ομάδα που υποβιβάζεται στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Σε αντίθεση όμως με τις υπόλοιπες ομάδες που έχουν υποβιβαστεί (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μίλαν, Γιουβέντους), είναι η μόνη που το μέλλον της μοιάζει αβέβαιο, λόγω της ποικιλίας σεναρίων για την πορεία που πρέπει να χαράξει. Ακόμα και τώρα, εξακολουθούν να κυκλοφορούν διάφορα σχέδια για την παραμονή της ΑΕΚ στην κατηγορία. Η δικαίωση στην έφεση που κατέθεσε και η συνέχιση του αγώνα με τον Πανθρακικό, ώστε να ανατρέψει το εις βάρος της σκορ, να κερδίσει και να παραμείνει, είναι ένα από αυτά. Μέχρι και για συλλογή υπογραφών από επιφανείς Αεκτζήδες, ώστε η Superleague να περιέχει 20 από 18 ομάδες, ώστε να παραμείνει η ΑΕΚ ακούσαμε. Σήμερα κυκλοφόρησε ακόμη ένα σενάριο που θέλει τον Άρη να υποβιβάζεται αντί της ΑΕΚ, λόγω μιας προσφυγής που κατέθεσε στα πολιτικά δικαστήρια. Μέσα από αυτά τα σενάρια, καταβάλλεται προσπάθεια από όλους να μην υπάρξει οριστικά αυτή η «μαύρη σελίδα» στην ιστορία της ΑΕΚ. Φρονώ όμως, ότι η πλειοψηφία των Αεκτζήδων –και υπάγομαι και εγώ σε αυτήν- μολονότι θλίβεται από την πραγματικότητα της πτώσης της ομάδας της, καθώς κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί να υλοποιείται ο υποβιβασμός, δεν θα ανεχόταν πλέον να αντικρίσει άλλη μία μαρτυρική χρονιά, σαν αυτή που έζησε φέτος. Φέτος ο Αεκτζής στήριξε την μάχη για την παραμονή μέχρι τέλους, υπέμεινε και άντεξε όλο το φριχτό θέαμα που του προσφερόταν και τα στατιστικά μίλησαν κι από μόνα τους ( 3^οι σε προσέλευση ), δύσκολα όμως θα άντεχε να δει και του χρόνου παρόμοιο θέαμα. Διότι έστω κι αν η ΑΕΚ παραμείνει με κάποιον μαγικό τρόπο στην κατηγορία, ναι μεν δεν θα «αμαυρωθεί», αλλά για ακόμη μία χρονιά δεν θα θυμίζει καθόλου το ανταγωνιστικό σύνολο, που μάχεται για την κατάκτηση τίτλων. Αντιθέτως θα παλεύει από την προετοιμασία της να χτίσει ένα ρόστερ σωτηρίας, πιθανόν με τα ίδια πιτσιρίκια που είχε και φέτος, θα χάσει και τους λίγους ποιοτικούς παίκτες που διέθετε φέτος ( Γκερέιρο,Κορδέρο,Μητρόπουλος,Φούντας ), λόγω της οικονομικής της δυσπραγίας, τα χρέη θα παραμείνουν τεράστια, οι διοικήσεις θα ψάχνουν εναγωνίως για ψευδοσωτήρες και αγωνιστικά, η ομάδα θα είναι σάκος του μποξ για τον κάθε παράγοντα που βγάζει τα κόμπλεξ του και θα πανηγυρίζει άμα τελειώνει τα ματς με τον Ολυμπιακό, έχοντας δεχτεί τρία γκολ. Τέτοια προοπτική, κανένας οπαδός της δεν την θέλει και είμαι σίγουρος ότι εν συγκρίσει με έναν υποβιβασμό με προοπτικές, θα προτιμήσει το δεύτερο με κλειστά μάτια.

Με τον υποβιβασμό τώρα, η ΑΕΚ θα αγωνίζεται τυπικά στην Β’ Εθνική (ή πιο γκλαμουράτα αν θέλετε, Football League). Κάποιοι εξέφρασαν την πεποίθηση ότι καλύτερο είναι να αγωνιστούμε σε αυτήν την κατηγορία, διότι το διάστημα για την επιστροφή στη μεγάλη κατηγορία θα είναι πιο σύντομο, ειδικά άμα διατηρηθεί το υπάρχον ρόστερ και με δυο-τρεις προσθήκες. Προσωπικά, το σενάριο αυτό είναι ακόμα πιο απίθανο και από την παραμονή στην Superleague. Όντας η ΑΕΚ στην Β’ Εθνική, όχι μόνο διατηρεί τα δυσβάσταχτα χρέη που είχε, επιπλέον όμως η απουσία οικονομικών πόρων, θα τα διευρύνει. Τα έσοδά της θα μειωθούν δραματικά, καθώς θα μειωθούν οι επιχορηγήσεις, δεν θα υπάρχουν τηλεοπτικά έσοδα και ελάχιστοι ποδοσφαιριστές θα θελήσουν να προσφέρουν σε μία χρεωμένη ομάδα που αγωνίζεται σε μια φτωχή κατηγορία. Συνεπώς και η λύση της Β’ Εθνικής οδηγεί με λογική ακρίβεια στην πτώχευση.

Απομένει λοιπόν μία Τρίτη διέξοδος, την οποία ασπάζομαι πλέον ανοιχτά. Ο δρόμος της πτώχευσης και της επανεκκίνησης. Η ΑΕΚ κουβαλά πάνω της αρκετά οικονομικά μιάσματα, τα οποία θα αποβάλλει μόνο με εκκαθάριση. Δεν αντιλέγω ότι η επιλογή του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος, μέσω της πτώχευσης αποτελεί ρίσκο. Πολλοί φοβούνται ότι η ΑΕΚ με αυτόν τον τρόπο θα περάσει στην αφάνεια και η ενδεχόμενη επιστροφή της στην μεγάλη κατηγορία θα ανήκει στο απώτερο μέλλον. Ας δούμε π.χ. τον Εθνικό, που υποβιβάστηκε τη δεκαετία του 90 και έρχεται τώρα να διεκδικήσει με αξιώσεις την επιστροφή του. Η ΑΕΚ όμως είναι ομάδα με πολύ μεγαλύτερο συναισθηματικό παρελθόν και υπόβαθρο ώστε να περάσει στην αφάνεια. Μην ξεχνάμε πως ιδρύθηκε και κάτω από ποιες συνθήκες. Θεωρώ ότι είναι απίθανο λοιπόν να την αφήσουν να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Γιατί πρώτα από όλα, δεν θα την αφήσουν οι εκατοντάδες χιλιάδες αεκτζήδικες οικογένειες που μεγάλωσαν και έζησαν στο πλάι της αμέτρητες στιγμές υπερηφάνειας, αλλά και απογοήτευσης. Παράλληλα, η πτώχευση αποτελεί και μια ευκαιρία για πραγματική απόδοση των ευθυνών, η οποία θα αγγίξει και τα πεδία της ποινικής ευθύνης, αφού πολλοί αναμένεται να χρεωθούν προσωπικά τις οφειλές της ΠΑΕ. Η πτώχευση ακόμη, μαζί με τη δραματική μείωση των χρεών στο 10% ανοίγει επιτέλους τον δρόμο σε λογικούς, ρεαλιστές επιχειρηματίες με όραμα να αναλάβουν την ομάδα. Ναι, είναι πολύ πιο λογικό για έναν επιχειρηματία που ήθελε να αναλάβει την ΑΕΚ, να επενδύσει σε μία ομάδα με ελάχιστα χρέη που ξεκινά από το μηδέν, παρά να επενδύσει σε «ομάδα μεγάλης κατηγορίας» με οικονομικές τρύπες που μπάζουν από παντού και μάλιστα σε μία εποχή για τη χώρα μας, που η λέξη «επένδυση», ακούγεται ως ανέκδοτο. Το να αναλάβει κανείς την ΑΕΚ από το μηδέν, είτε λέγεται Μελισσανίδης, είτε λέγεται Βιντιάδης, είτε οποιοσδήποτε άλλος, αποτελεί ένα μοναδικό κίνητρο και έρεισμα για να αναδειχθεί στα μάτια του λαού της ΑΕΚ ως ήρωας: Ξεκινάς την ΑΕΚ από το μηδέν, χτίζεις σταδιακά ένα αξιόμαχο σύνολο με προπονητή που να πονά την ομάδα και παράλληλα να έχει γνώσεις. Διώχνεις μια και καλή τους οργανωμένους από το πλευρό σου. Την ίδια στιγμή, προωθείς την ανέγερση του νέου γηπέδου και σε 4-5 χρόνια φτάνεις να αγωνίζεσαι στην μεγάλη κατηγορία, με ένα υγιές ρόστερ, χωρίς χρέη, με δικό σου σπίτι, στην πορεία πιθανόν με τη σύμπραξη και άλλων επενδυτών που βλέπουν ένα λογικό, σταθερό πλάνο ανάπτυξης και το κυριότερο, με τη στήριξη του κόσμου. Ας μην γελιόμαστε, ο κόσμος έχει δείξει την δυναμή του σε τόσα δύσκολα ματς φέτος, δεν θα τη δείξει στην προοπτική της διεκδίκησης του πρωταθλήματος, με υγιές ρόστερ και στο δικό του γήπεδο;;

Το μόνο αγκάθι που με προβληματίζει στο όλο εγχείρημα είναι ο κόσμος βεβαίως. Διότι από την ανάληψη της πρωτοβουλίας ενός ή πολλών επενδυτών και τη συγκρότηση της ομάδας από την αρχή, μέχρι την επιστροφή στα μεγάλα σαλόνια, ο κόσμος θα χρειαστεί τεράστια υπομονή και θα περάσει πολλά «βουνά». Δεν προβληματίζομαι για τον Αεκτζή που έχει φάει τις κακουχίες με το κουτάλι. Αυτός εκεί θα είναι και θα στηρίξει, άμα δει έστω και ένα μικρό δείγμα σοβαρής προσπάθειας. Με προβληματίζει η νέα γενιά των Αεκτζήδων που αναδεικνύεται την πιο ταραγμένη εποχή για την ΑΕΚ, καθώς και για αυτή που θα ακολουθήσει στα χρόνια που η ομάδα παλεύει για τις ανόδους. Είναι δύσκολο για ένα παιδάκι και έναν έφηβο να υποστηρίζει μία ομάδα που δεν είναι καν στην πρώτη κατηγορία και φιγουράρει στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Εδώ παρατηρείται πλέον το φαινόμενο, τα παιδιά να υποστηρίζουν αποκλειστικά ομάδες του εξωτερικού, όπως η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ. Και είναι δύσκολο, γιατί τα παιδιά αντιλαμβάνονται διαφορετικά το ποδόσφαιρο και το συνδέουν με τις νίκες και τους τίτλους. Μέχρι τώρα, υπήρχαν οι νέοι Αεκτζήδες που έβλεπαν από την τηλεόραση και τις εφημερίδες μια ομάδα να παλεύει διαρκώς για τα πάντα και συγκινούνταν από αυτήν την προσπάθεια και στήριζαν. Τώρα που η ΑΕΚ θα ξεχαστεί από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις και από την πλειονότητα του τύπου, πως θα προσελκυθεί η νέα γενιά; Γι αυτό το λόγο ο Αεκτζής, δεν πρέπει να αφήσει ποτέ μόνη της την ομάδα του και να εξηγήσει στα νέα παιδιά, τι σήμαινε το μεγαλείο της ΑΕΚ και για ποιους λόγους αξίζει να υπομένουν την επιστροφή της. Να τους εξηγήσουν τι σημαίνει «ΑΕΚ στα εύκολα,ΑΕΚΑΡΑ στα δύσκολα».  Ώστε και οι νέες γενιές να καμαρώνουν για αυτό που προσέφερε η ΑΕΚ και να μην την αφήσουν και οι ίδιοι μόνη της ξανά. Γιατί η ΑΕΚ δεν είναι μια εταιρία, με αρχή και τέλος, είναι μια ιδέα και οι ιδέες δεν πρέπει να πεθάνουν.

Υ.Γ. Ας ελπίσουμε ο υποβιβασμός της ΑΕΚ, να μην στιγματίσει την καριέρα των παικτών της καθοριστικά. Διότι μέσα από αυτούς τους αγώνες, αναδείχθηκαν μονάδες που αν δουλευτούν, θα κάνουν σπουδαία καριέρα. Δεν αναφέρομαι μόνο στον Ταξιάρχη Φούντα,τον Παύλο Μητρόπουλο και τον Αντώνη Πετρόπουλο, γύρω από τον οποίους υπάρχει ή θα υπάρξει μετά βεβαιότητας μεταγραφικό ενδιαφέρον, αλλά και στο Γιώργο Κουτρουμπή, που είναι μόλις 23 ετών και προερχόταν από την Καλλιθέα, ωστόσο ήταν στυλοβάτης για την άμυνα σε όλα τα ματς, στο Βαλεντίνο Βλάχο που έδειξε κάποια ανασταλτικά στοιχεία και ανεβάσματα, στον Ανδρέα Σταματή που έδειξε εκτελεστική ψυχραιμία, παρά τα λίγα λεπτά συμμετοχής που του δόθηκαν σε αντίθεση με άλλους, αλλά και σε στελέχη της ομάδας νέων, όπως ο Δημήτρης Γροντής, ο Χρήστος Παπαδημητρίου και ο Αλέξανδρος Νικολιάς, οι οποίοι έχουν λαμπρό μέλλον, αν τους εμπιστευτούν οι προπονητές τους και βασιστούν στις ξεχωριστές δεξιότητες του καθενός.