Ώρα για Confederations Cup!!!

Κάθε τετραετία, διεξάγεται στη χώρα που φιλοξενεί την επόμενη χρονιά το Παγκόσμιο Κύπελλο, μία από τις πιο υποτιμημένες διοργανώσεις στο ποδοσφαιρικό στερέωμα, το Confederations Cup. Και όταν λέω « υποτιμημένη » , δεν αναφέρομαι μόνο στη σχετικά νωθρή ενασχόληση των media, αλλά και στο ίδιο το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι φίλαθλοι στις διοργανώτριες χώρες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τελευταίο Confederations Cup που διεξήχθη στη Νότια Αφρική, η συνολική προσέλευση στα γήπεδα ήταν 584.894 εισιτήρια  σε αντίθεση με το Παγκόσμιο Κύπελλο που συγκέντρωσε 3.178.856!! Τα ίδια στατιστικά σημειώθηκαν και στη Γερμανία το 2005-06, μεταδίδοντας το μήνυμα ότι το Confederations Cup είχε έναν διαδικαστικό έως αδιάφορο χαρακτήρα. Ωστόσο, παρά το μη ουσιαστικό περιεχόμενο της διοργάνωσης, οφείλουμε να δώσουμε βαρύτητα σε αυτό το αθλητικό γεγονός για έναν λόγο: Απλά θα είναι άκρως ευχάριστο να παρακολουθήσεις  πολλά από τα αστέρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου για 15 μέρες σε μια περίοδο που η λέξη « ποδοσφαιρική δράση » δεν υφίσταται σε κανένα μεγάλο πρωτάθλημα. Πρόκειται για ένα καλό « ζέσταμα », ένα χρόνο πριν την κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη και αξίζει να το παρακολουθήσεις για πολλούς λόγους.

Αρχικά, η φετινή διοργάνωση θα διεξαχθεί στην Βραζιλία, τη « χώρα του καφέ », η οποία θα φιλοξενήσει και το Παγκόσμιο Κύπελλο του χρόνου. Ως διοργανώτρια λοιπόν θα συμμετάσχει στον Α’ Όμιλο. Συγκεντρώνει τα βλέμματα διότι αποτελεί ίσως την ομάδα που είναι επιφορτισμένη με το μεγαλύτερο άγχος, πρώτον για να ικανοποιήσει τους οπαδούς της που θα γεμίσουν τα γήπεδα γι αυτήν και δεύτερον για να αποδείξει ότι η κατάταξή της στην 22^η θέση του παγκόσμιου πίνακα είναι προσωρινή και ότι η αντεπίθεση πλησιάζει. Στο ρόστερ της έχει στην πλειοψηφία της μικρής ηλικίας παίκτες, δείγμα της φιλοσοφίας που θέλει να περάσει ο Σκολάρι στην ομάδα. Μεταξύ των ονομάτων που ξεχωρίζουν και που συγκεντρώνουν προσδοκίες για μεγάλες εμφανίσεις είναι ο Νεϊμάρ, λόγω της πολύκροτης μεταγραφής του στην Μπαρτσελόνα, ο Όσκαρ της πρώτης ώριμης χρονιάς του σε κορυφαίο Ευρωπαϊκό σύνολο, ο Νταβίντ Λουίζ, ο οποίος καλείται να δικαιώσει όσους άρχισαν να τον οραματίζονται σαν τον επόμενο Πουγιόλ και ο Χουλκ, ο οποίος επιθυμεί την επιστροφή του στα κορυφαία Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και μια καλή εμφάνιση μπορεί να του ανοίξει πολλές πόρτες. Ενδιαφέρον εμφανίζουν δύο ακόμα περιπτώσεις. Η μία είναι ο Φρέντ, ο οποίος δείχνει να υπολογίζεται για την κορυφή της επίθεσης και εγείρει ερωτήματα για το αν θα βγάλει εις πέρας επάξια αυτήν την αποστολή, έπειτα από την εξαιρετική σεζόν που έκανε ( 20 τέρματα σε 28 εμφανίσεις με την Φλουμινένσε ). Η δεύτερη περίπτωση ακούει στο όνομα Παουλίνιο. Ο 24άχρονος μέσος της Κορίνθιανς, έπειτα από 4 χρόνια δείχνει να ετοιμάζεται να κάνει το μεγάλο βήμα στην Ευρώπη, αφού πρώτα μπορέσει να ανταποκριθεί στο βάρος του κέντρου. Λάμπει δια της απουσίας του ο Κακά, ο οποίος είχε κατακτήσει την « χρυσή μπάλα » στο προηγούμενο τουρνουά, όντας ο πολυτιμότερος παίκτης.

Μαζί της στον όμιλο θα έχει την Ιαπωνία, η οποία εξασφάλισε ακόμα μία συμμετοχή στη διοργάνωση ως πρωταθλήτρια Ασίας, νικώντας στον τελικό την Αυστραλία. Δεν βρίσκεται τυχαία εδώ, καθώς η νέα γενιά Ιαπώνων βρίσκεται σε μία μετάβαση από τον ενθουσιασμό στην πρώιμη ωριμότητα. Ηγέτης θεωρείται από πολλούς ο Κεισούκε Χόντα, ο οποίος ξεχώρισε με τις εθνικές του εμφανίσεις σε Παγκόσμιο Κύπελλο και Κύπελλο Ασίας, ανεβάζοντας κι άλλο το κασέ του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Στο πλευρό του θα έχει φυσικά τον Καγκάβα που δείχνει να εξελίσσεται στην Μάντσεστερ, το αριστερό μπακ της Ίντερ, Γιούτο Ναγκατόμο καθώς και τον « μπαρουτοκαπνισμένο » Κένγκο Νακαμούρα που μπαίνει στα 33 του χρόνια. Μοναδικό σημείο που φαίνεται να προβληματίζει την Ιαπωνία πάντως είναι η επιθετική της γραμμή, η οποία δεν έχει να επιδείξει κάτι ξεχωριστό σε σχέση με τις άλλες γραμμές της ομάδας.

Η Τρίτη ομάδα του Α’ Ομίλου είναι το Μεξικό. Μία εθνική ομάδα με ομοιογένεια και κυρίως, με ψυχή, αφού κατέκτησε το Gold Cup ανατρέποντας και επικρατώντας των ΗΠΑ με σκορ 4-2 από 0-2. Πρόκειται για μία ομάδα που βρίσκεται στα καλύτερά της. Συγκεκριμένα, οι παίκτες της θεωρούνται ως « η χρυσή γενιά », καθώς έχει στις τάξεις της το αστέρι της τον Χαβιέρ Ερνάντες ή αλλιώς Τσιτσαρίτο, ο οποίος έκανε μία μεστή σεζόν, σκοράροντας 10 φορές παίζοντας λιγότερο από 1.000 λεπτά. Στο ίδιο « τσουβάλι » βρίσκονται και οι Αντρές Γκουαρδάδο,  Ζιοβάνι Ντος Σάντος και Έκτορ Μορένο, άτομα που έχουν μάθει τόσα χρόνια παίζοντας παρέα να αφομοιώσουν ο ένας το στυλ του άλλου. Ταυτόχρονα, αυτήν την αναλλοίωτη φρεσκάδα καλύπτουν με την εμπειρία τους οι Ράφαελ Μάρκες, Κάρλος Σαλσίδο και Νταβίντ Οσόριο, οι οποίοι κυνηγούν το θαύμα που έχει να πετύχει η χώρα απ’το 1999 και τη μοναδική της κατάκτηση. Πέρα από την χημεία των παικτών αυτών, αξίζει να δούμε κατά πόσο θα αφομοιωθεί με το σύνολο η ακόμα πιο νέα φουρνιά που απαρτίζεται απ’τους Έκτορ Ερέρα, κεντρικό χαφ της Πατσούκα, Χαβιερ Ακουίνο, δεξί χαφ που ανέβηκε μαζί με τη Βιγιαρεάλ στην Πριμέρα Ντιβιζιόν, Πάμπλο Μπαρέρα της Κρουζ Αζούλ, ο οποίος απέκτησε μια ιδέα από Ευρώπη όντας για δύο χρόνια στη Γουεστ Χαμ και τη Σαραγόσα και τώρα ελπίζει στην επιστροφή του σε Ευρωπαϊκό σύλλογο και τέλος ο 22άχρονος υψηλόσωμος φορ της Αμέρικα, Ραούλ Χιμένεθ, ο οποίος φέτος έχει βρει 5 φορές τα δίχτυα σε 9 αγώνες.

Θα κατορθώσει η Βραζιλία να κάνει το repeat στην έδρα της;;

Η τελευταία ομάδα του ομίλου, είναι η φιναλίστ του Euro, Ιταλία. Λαμβάνει συμμετοχή, καθώς η Ισπανία έχει κατακτήσει και το Παγκόσμιο Κύπελλο και άρα θα παρουσιαστεί με αυτήν την ιδιότητα. Ωστόσο η Ιταλία δεν ήρθε για να χαριστεί. Παρά την βαριά της ήττα στον τελικό του Euro, απέδειξε πως έχει τα υλικά για την επιτυχία. Σε γενικές γραμμές, η αποστολή της και οι ηγέτες της είναι οι ίδιοι με του περσινού Euro. Μπουφόν στο τέρμα για ακόμη μία διοργάνωση, Πίρλο στο κέντρο με βασικό όπλο την κατάρτισή του στις πάσες, ο Μάριο Μπαλοτέλι στην επιθετική κρούση για να τρομοκρατήσει τις αντίπαλες άμυνες κι ο Τιάγκο Μότα να « καθαρίζει » ό,τι περνά το κέντρο. Στοίχημα της ομάδας είναι ο Ελ Σαράουι, ο οποίος αγωνίζεται στην πρώτη του μεγάλη διοργάνωση με τη φανέλα της Ιταλίας, ωστόσο εκτιμώ ότι θα δώσει πολύτιμες λύσεις στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας.

Από την αντίπερα όχθη, στο Β’ Όμιλο δεσπόζει η κάτοχος του Παγκοσμίου και του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, Ισπανία.  Η κατάσταση για αυτήν την ομάδα είναι πάνω κάτω δεδομένη. Ο Κασίγιας θα πρέπει να θεωρείται βασικός τερματοφύλακας της ομάδας, παρά τον παραγκωνισμό του τους τελευταίους μήνες από τον Ζοζέ Μουρίνιο, καθώς ο Ντελ Μπόσκε τον έχει σε μεγάλη εκτίμηση. Στη μεσαία γραμμή θα κυριαρχεί η τριπλέτα των Τσάβι, Ινιέστα και Τσαβι Αλόνσο, με τη συνδρομή του Φάμπρεγκας. Στην άμυνα και πάλι πρωταγωνιστούν αμφότεροι οι συντελεστές του Ελ Κλάσσικο, όπως ο Πικέ, ο Ραουλ Αλμπιόλ και ο Σέρχιο Ράμος. Φλέγον ζήτημα αποτελεί η επίθεση της ομάδας, καθώς ούτε ο Βίγια, ούτε ο Τόρες  πραγματοποίησαν καλή σεζόν. Κατά την άποψή μου, αρκετές ευκαιρίες βάσει απόδοσης, οφείλει να λάβει ο Σολδάδο,καθώς διατήρησε πολύ καλή επαφή φέτος με τα αντίπαλα δίχτυα. Το μόνο που αναμένεται πλέον είναι αν θα ανταποκριθεί για ακόμη μια φορά στις απαιτήσεις των ποδοσφαιρόφιλων η Ισπανια, κατακτώντας και αυτό το τρόπαιο ή λόγω κόπωσης των βασικών στελεχών της θα σταματήσει στον ημιτελικό η αν θα πέσει θύμα – έκπληξη κάποιας ομάδας.

Βασικό όνομα του δευτέρου ομίλου αποτελεί και η Ουρουγουάη. Η κάτοχος του Copa America, σε συνδυασμό με την τεράστια πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010, θέλει να αποδείξει ότι αυτό το σύνολο θα αρχίσει να αποκτά διάρκεια στις επιτυχίες και δεν θα συμβολίζει ένα πυροτέχνημα. Η ομάδα θα στηριχτεί και πάλι στα ονόματα που την ανέβασαν τα τελευταία χρόνια. Ο Λουίς Σουάρες θα είναι η σημαία της επίθεσης και εκτός των άλλων με τις εμφανίσεις του θα χρειαστεί να επιβεβαιώσει τον μεταγραφικό ντόρο που έχει ξεσπάσει γύρω από το όνομά του. Άξιος παρτενέρ του θα είναι άλλο ένα « καυτό » όνομα στις μεταγραφικές λίστες των κορυφαίων συλλόγων, ο Έντισον Καβάνι. Βεβαίως δεν πρέπει να λησμονηθεί και η αξία του μεγάλου πια Ντιέγκο Φορλάν, ο οποίος στις εμφανίσεις του με την Ουρουγουάη, δαιμονίζεται στην κυριολεξία. Ο Ντιέγκο Λουγκάνο θα είναι για ακόμα μία διοργάνωση ο στυλοβάτης της άμυνας και η προσφορά των Μάξι και Αλβάρο Περέιρα, του Κρίστιαν Ροντρίγκες, του Αλβάρο Γκονζάλες, του Βάλτερ Γκαργκάνο και του Ντιέγκο Πέρες, στοιχειοθετεί ένα αξιόμαχο και ποιοτικό σύνολο που καθίσταται ικανό για όλα.

Εκπρόσωπος της Αφρικής στο Confederations Cup θα είναι η κάτοχος του Copa Africa, Νιγηρία. Η Νιγηρία συντελεί μία σταθερή αξία ανάμεσα στις δυνάμεις τις Αφρικής, με σχετική συνέπεια στα διεθνή ραντεβού της. Φέτος το έργο της καθίσταται δύσκολο, καθώς την ομάδα στελεχώνουν πολλοί παίκτες κάτω των 24 ( επισήμων ) ετών, οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν αποκτήσει ακόμη ομοιογένεια, αλλά δεν διαθέτουν και επαρκείς παραστάσεις. Οι μόνοι που ξεχωρίζουν από αυτό το σύνολο είναι δύο παίκτες της Τσέλσι, ο Τζον Όμπι Μίκελ και ο 22άχρονος επιθετικός, Βίκτορ Μόουζες. Καλός σύμμαχος μπορεί να θεωρηθεί κι ο τερματοφύλακας, Βίνσεντ  Ενιγεάμα. Από εκεί και πέρα, το χάος...

Τελευταία ομάδα- έκπληξη της διοργάνωσης, την οποία καλά θα κάνουμε να συνηθίσουμε, είναι η Ταϊτή,ως νικήτρια του Κυπέλλου Ωκεανίας. Αν αναλογιστούμε ότι στον τελικό κέρδισε τη Νέα Καλλιδονία, φανταζόμαστε ότι αυτή η ήπειρος έχει πολύ δρόμο ανέλιξης μπροστά της. Η Ταϊτή μόνο κερδισμένη βγαίνει από αυτή τη διοργάνωση, καθώς συλλέγει εμπειρίες και οι παίκτες της βρίσκουν μια ευκαιρία να δείξουν ότι μπορούν να σταθούν με αξιοπρέπεια σε έναν τέτοιο θεσμό.

Τον μόνο παίκτη που μπορούμε να διακρίνουμε και λόγω ποιότητας και λόγω πείρας και επειδή μας είναι γνωστός, είναι ο Μαράμα Βαϊρουά, παίκτης μέχρι πρότινος του Πανθρακικού. Αν συνυπολογίσουμε όμως και την ηλικία του, στην προκειμένη περίπτωση... ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Για 15 ημέρες λοιπόν, 8 χώρες θα κονταροχτυπηθούν για το ποια θα αναδειχθεί κορυφαία στον κόσμο. Με μια μικρή πρόβλεψη, λογικά στους 4 θα αναμετρηθούν Βραζιλία, Ιταλία, Ισπανία και Ουρουγουάη. Η μόνη ομάδα που μπορεί να κάνει την έκπληξη είναι το Μεξικό, μόνο όμως σε περίπτωση ντεφορμαρίσματος της Ιταλίας, καθώς η Βραζιλία, λόγω έδρας δύσκολα θα βγει από τη μέση. Στον τελικό βλέπω είτε Βραζιλία- Ισπανία, είτε Βραζιλία- Ιταλία... Εκτός αν η Ουρουγουάη αποδειχτεί πολύ σκληρή για να πεθάνει και την θέσει εκτός στον ημιτελικό. Εν ολίγοις εκτιμώ πως στον Α’ Όμιλο, την πρώτη θέση θα καταλάβει η Βραζιλία με δεύτερη την Ιταλία ή το Μεξικό και στον Β’ Όμιλο πρώτη την Ισπανία με δεύτερη την Ουρουγουάη. Από εκεί θα προκύψουν τα ζευγάρια Βραζιλία- Ουρουγουάη και Ισπανία- Ιταλία Μεξικό. Μεγαλύτερες πιθανότητες συγκεντρώνει το Βραζιλία- Ισπανία, ενώ ελκυστική φαίνεται και η προοπτική της Ουρουγουάης στον τελικό. Σε κάθε περίπτωση, γνωρίζοντας ότι η μπάλα δεν είναι δεδομένη, ας αφεθούμε στο υψηλό θέαμα που μπορούν να μας παρέχουν τα αστέρια αυτών των 8 ομάδων. Αξίζει να δεις τη νεότητα της Βραζιλίας, την ωριμότητα της Ιταλίας, την εκρηκτικότητα της Ιαπωνίας, την δυναμική του Μεξικού, την πείρα της Ισπανίας, την αίγλη της Ουρουγουάης, την αδιάκοπη αντοχή της Νιγηρίας και την αθωότητα της Ταϊτής.. Αρκεί να μην μεταδόσεις στους παίκτες το αίσθημα που σε διακατέχει γύρω από αυτή τη διοργάνωση: την τυπικότητα και την αγγαρεία.

Κ.Λ.